Don Quixote

Tijd voor een nieuw verslag, want tot mijn grote schrik, verbazing ende onrust ben ik al een tijdje over de helft van mijn verblijf! De tijd vliegt hier soms echt goed voorbij, en er gebeuren zo veel leuke/vreemde/interessante dingen dat ik soms niet goed meer wat ik allemaal moet opschrijven. Wederom een poging om jullie een beeld te geven op mijn leven hier ;)

Ik ga gewoon even verder waar ik de vorige keer gebleven was, namelijk rond 8 maart 2012. Lang, lang geleden, in de tijd dat weerwolven nog bestonden en sprookjes echt waar waren, was er eens een windmolen die het niet meer deed. Zielig lag deze molen te verpieteren bij het speelgoedhuis Help Self Help Center. De hoop leek lang vervlogen voor deze prachtige uitvinding, tot daar opeens een goede fee met de naam RIWIK verscheen. “Ik zal je helpen!” zei ze vol goede moed. Nadat er flink was gewerkt aan de technishe problemen van onze lieve molen, en ze een lik verf had gekregen om weer te stralen als voorheen, begon RIWIK dapper met ongeveer 15 van de lokale mensen de toren op te tillen. Toen kwam de fee erachter dat een molen best wel zwaar kan zijn, en dat zo’n ding optillen met een touw en een paar stokken best een flinke klus is. Gelukkig, na uren zwoegen en veel bloed en tranen te hebben gespendeerd was het heugelijke moment aldaar: de molen stond! Vrolijk draaide zijn bladen in de wind, en dansend begon de wondermachine weer stroom op te wekken! Jolijt alom!

Goed, dat vertaald: de molen bij de HSHC is gerepareerd, na flink wat werk weer recht overeind gezet en de problemen die ermee waren blijken goed verholpen! Kortom, tijd om wat nieuwe stappen te zetten in Kenia. Stappen die nu langzaam worden gerealiseerd: er is inmiddels grootschalig inkopen gedaan voor de basismaterialen, onze lokale productie-man is klaar om te beginnen (sterker nog, hij is vandaag al begonnen) en ook in Nairobi loopt alles goed. Er is een mooi appartement geregeld, er zijn flink wat zaken besproken met potentiele klanten, samenwerkingen geregeld en het bedrijf is officieel in Kenia geregistreerd: RIWIK East Africa!

De afgelopen weken heb ik voor RIWIK in Naro Moru samen gewerkt met de lokale productie-man, terwijl Tim, Bart en Eric in Nairobi aan de slag waren. De windmolen repareren nam al flink wat tijd in beslag. Niet per se omdat er heel veel moest gebeuren (al was het nog een leuke klus om de bladen te balanceren) maar meer om 1 fundamenteel probleem in de samenwerking met Kenianen. Kenianen kunnen zich namelijk niet goed aan afspraken houden.

Dit is iets wat iedereen opvalt, waaronder enkele van de lokale bewoners. Mijn gids voor Mount Kenya, Sammy.... (o ja, ben ik ook nog geweest, volgt meer over straks).... had een motor geboekt om ons op te halen bij terugweg, maar die was er niet. Ik heb al regelmatig afspraken verzet zien worden op het laatste moment, of compleet vergeten zien worden. Zo zijn Bart, Tim en ik al een woordenboek begonnen: “In 5 minutes” word vertaald “Misschien over 3 uur”, en “Within 1 week” word “Mayby it’ll be done by my great-great-great grandchildren”.

Nu is het niet bij iedereen zo. Sammy ergerde zich kapot en kon zich erg goed aan tijdstippen en afspraken houden. Onze lokale productie-man word ook erg goed in op tijd zijn, en de hardloper Simon is altijd stipt om 8 uur aanwezig. Maar je merkt toch wel een inherente laksheid bij sommige mensen, die de samenwerking met hun (en bij elkaar onderling) best lastig kan maken. Ik denk ook dat dit te maken heeft met hun ‘Hakuna Matata’ (no worries) instelling...

Op naar andere verhalen: vlak na mijn vorige verslag zou ik op safari gaan!! “Yeah!” dacht ik, en werd helaas teleurgesteld toen er op de avond voor de safari afgebeld werd (om 2 uur ’s nachts). De man met wie ik zou gaan, James, moest onverhoopt en op straffe van ontslag op zaterdag naar werk komen, en kon daardoor ons niet meenemen. Dat kreeg hij om 1 uur ’s nachts te horen! Helaas al de 2e keer dat onze safari was afgezegd, dus toen hebben Rob en ik maar besloten samen met een andere Nederlander hier zelf te gaan. Die Nederlander, Donny, had zijn eigen 4x4, dus het vervoer was makkelijk en goedkoop, en vol goede moed vertrokken we ’s ochtends vroeg naar het Ol Pejeta park. Wat een fantastisch park, en wat geweldig om daar zelf rond te rijden!! De vrijheid, het uitzicht en de (succesvolle) zoektocht naar ‘wilde’ beesten was echt prachtig! Nadat we de meeste denkbare dieren wel gezien hadden (waaronder giraffen op 10 meter, een groep beschermende chimpansees, een troep olifanten met jongen) werden we het laatste half uur getrakteerd op ‘simbas;!! 2 prachtige leeuwinnen lagen op een berg te genieten van de ondergaande zon, en ze zorgden voor een mooi einde van een lange dag!

De dagen daarna heb ik hard gewerkt om de windturbine hier te repareren en omhoog te zetten, en tussendoor heb ik ook flink lopen overleggen met de productie-man. Er zijn zaken uitgezocht met betrekking tot de electrische componenten van de molen en wind-analyse methodes zijn bekeken. Helaas ook wat slechter nieuws: door een voor ons onbekende reden is de 800 euro dure windmeter doorgebrand, en die is voor reparatie terug naar Nederland. Een flinke tegenvaller, maar met wat geluk is de meter over 2 weken weer in Kenia en kunnen we hem dan in gebruik nemen.

Na een tijd hard werken was het wederom tijd voor een intermezzo. Precies halverwege mijn verblijf in Kenia besloot ik 3 dagen de tijd te nemen om mijn meest geweldige ervaring tot nu toe mee te maken. Ik ben samen met Sammy Mount Kenya opgeklommen, iets wat te mooi voor woorden was! We begonnen vroeg in de ochtend: we werden opgepikt door 1 motor, waardoor we met 3 man en 2 grote klimtassen dicht tegen elkaar aan gedrukt zaten. Nadat we 2 keer letterlijk bijna onderuit waren gegaan begon ik nogal rillerig aan ons eerste gedeelte van de tocht. Sammy kon mij als student het park in praten, en vervolgens liepen we de eerste 1000 hoogtemeters naar Met Station, een soort hutje met een klein metereologish station ernaast. Een station wat niets waard was, aangezien driekwart van de meetapperatuur (zoals een windmeter) verkeerd was opgesteld...

Na een begroeting met de lokale apen (die letterlijk op 1 meter van mij zaten te eten) hebben we mijn tentje opgezet, eten gekookt op een heel erg oud parafine-kacheltje en daarna uitgerust. En hier bleek weer de Keniaanse kunst van het nietsdoen! Als je er op gaat letten valt het pas goed op: er zijn mensen die hier letterlijk (lees: letterlijk!) de hele dag alleen maar zitten. Ik word zelf al gek van 30 minuten stilzitten en ging bij Met Station direct rondjes lopen, een boek lezen, met toeristen praten en apen fotograferen, maar de lokale ‘rangers’ deden niet veel meer dan... zitten. Gewoon, voor zich uit kijken. En dat is niet alleen op de berg het geval, ook in de dorpen hier kunnen mensen urenlang niets doen! Niet echt een land voor de ADHD’ers onder ons...

Dat terzijde, het eerste nachtje (op ongeveer 3000 meter) was al flink koud, en ik sliep in vol kledij met een extra paar sokken. Halverwege de nacht dacht ik buiten wat te horen, en toen ik vlak naast mijn oor opeens een soort gekraak hoorde dat maar door ging bleef ik doodsbang liggen. Je ligt gewoon in een wildpark, waar ook leeuwen en luipaarden lopen. Na een half uur liggen trok ik zelf de conclusie, en na kijken bleek het inderdaad: een buffel...

De volgende dag gingen we al weer vroeg op weg, wederom 1000 meter omhoog. Volgens de gids hadden we een erg hoog tempo, en na krap 4 uur waren we bij Makinders’ Station. Daar hadden we een lekkere lunch onder de prachtig overhangende berg, en na wat rust klommen we zonder tassen naar een set nabijgelegen meertjes (ook om te wennen aan de hoogte). Het uitzicht was gewoonweg prachtig, en ik had ook vrijwel geen last van de hoogte! Na een tijdje ging echter de rook die om de berg hing door een serie bosbranden irriteren. De lokale bevolking is nu al tijden aan het bidden om de zogenaamde ‘long rains’, het regenseizoen dat nu al 2 weken op zich laat wachten en de halve berg laat afbranden.

Eenmaal terug in Makinders zocht ik vroeg mijn bedje op: de volgende dag ging om half 4 de wekker. Kopje thee, en hup de berg op! Krap 800 meter in ongeveer anderhalf uur gestegen, dus we waren ruim op tijd op onze eindbestemming: Point Lenana. De enige piek op Mount Kenya die je kan beklimmen zonder proffessionele klimmers aan je zijde, en het uitzicht en de zonsopkomst was adembenemend! Ik heb letterlijk nog nooit zo’n mooi uitzicht gehad, en het was de tocht dubbel-en-dwars waard!

Na dit lonende tochtje zijn we naar beneden gerend (letterlijk), en hebben daar ontbijt en een paar uurtjes slaap gepakt. Vervolgens daalde we diezelfde dag nog af naar Met Station, waar ik mijn laatste nachtje in de tent doorbracht alvorens helemaal naar beneden te lopen. Na een helse motorrit terug naar de HSHC had ik ongeveer 1 uur om me op te frissen (4 dagen niet douchen ga je namelijk ruiken, maar omdat het zo droog was deed de douche het niet, want er was een flink watertekort...) voordat ik Eric, Tim en Bart kon begroeten! Kortom, ik viel meteen weer in het werk-sfeertje, wat erg leuk was aangezien we veel dingen te bespreken hadden.

Na een dag hard werken stond er ’s avonds wel weer wat leuks op de planning: Tim was jarig geweest, en Bart had daarom een kip voor hem gekocht. Levend, en Tim mocht die slachten. Met een (ietwat bot) mes heeft Tim dapper het arme dier uit z’n lijden verlost (alles diervriendelijk en snel) en vervolgens zijn wij (lees: Bart en een dametje van de straat) 2 uur bezig geweest met het schoonmaken en bereiden.

De volgende dag waren Tim, Eric en Bart er alweer vandoor, en dit keer namen ze Rob mee die op vakantie ging naar Mombassa. Kortom, ik zat even alleen. Iets wat me goed uitkwam, want daardoor kon ik veel bereiken met onze lokale productie-man (naast het dagelijkse technische werk op de pc). We zijn flink wat plekken afgereden om: een molen te repareren, een molen voor te bereiden op plaatsing, plekken te bekijken die veel wind-potentie hebben en spullen in te kopen.

Ondertussen ben ik al gevraagd of ik een Keniaanse vrouw wil, of op z’n minst een vriendin, want het hebben van meerdere vriendinnen is in Kenia heel normaal. Daarnaast ben ik 1 dag helemaal in de wolken geweest nadat ik hoorde dat ik in de finale zit voor Space for Innovation, en dat ik misschien een ticket naar de ruimte kan winnen! Op naar een verslag van 10 paginas voor de hoofdprijs...

Een aantal dagen terug heb ik vanuit een set mooie cyprus-planken samen met een lokale fundi (werker) een erg mooi windmolen-blad gemaakt. Samen met hem heb ik een dag bij zijn huis vol gewerkt aan het blad, en tegelijkertijd veel ervaring/tips opgedaan voor de handleiding die we aan het maken zijn. De mensen zijn hier erg gastvrij, dus ik kreeg meteen een lunch (aardappels, erwten en bonen). De dag resulteerde in 1 prachtig blad, en hopelijk heeft hij inmiddels ons kunstje herhaald en nog 2 gelijke bladen gemaakt. De fundi was echt geweldig goed met de middelen die hij had, want hij slaagde erin met een panga (soort machete) de vorm van het blad goed te benaderen, en vervolgens maakte hij het kunststuk af met een houtvijs.

Als bonus moest ik die dag erg veel heen en weer rijden op de motor, iets wat ik nog steeds geweldig vind!
Ik ben net terug van een 3-dagen bezoek aan Nairobi, waar ik samen met Bart en Tim de batterijen, inverters en charge controllers (deels) gekocht heb. Daarnaast is er ingeslagen in de vorm van epoxy-verf, car hubs die we gebruiken om de molen te laten draaien en hebben we een afschuwelijk lekker zakendiner gehad in een veel te duur hotel. We hadden een afspraak met een distributeur van electrische componenten, en na dat gesprek trakteerde hij ons op eten: geweldig lekkere varkensmedaillions!

Uitgeput schrijf ik nu de laatste woorden, want een rit in een veel te kleine, hete matatu terug naar Naro Moru gaat je niet in de kouwe kleren zitten. Ik begin hier helaas voor mijn gevoel al langzaam met aftellen, maar de komende maand word nog afschuwelijk leuk, en met het momentum dat het bedrijf nu begint te krijgen kunnen we hopelijk nog veel dingen op pootjes zetten!
Karibu uit Kenia!!